Vechten is je natuur

Dagelijks binden we de strijd aan met van alles en nog wat. Iedereen is een strijder maar de intentie verschilt per persoon. Veel mensen denken dat strijden direct met vechten te maken heeft. Fysiek vechten. Maar de grootste strijd lever je dagelijks in je hoofd. Zo erg dat het vele mensen verdoofd. Die verdoving leidt weer tot het nemen van verkeerde beslissingen en dat kan weer naar echte vechtpartijen gaan.

Je eerste strijd is het opstaan. Iedereen kent de twijfel om uit bed te komen, te beginnen aan weer een dag. Het is moeilijk de comfortabele omgeving te ruilen voor activiteit die je energie gaat kosten. Een mens zoekt toch het liefst de gemakkelijke weg. Daarom is opstaan alleen al het begin van discipline, de eerste beslissing van de dag die bepaald hoe de rest van de dag gaat lopen.

Het is verstandig om elke dag het dezelfde tijdstip op te staan. Je dag beginnen met routine handelingen geeft je hersenen de kans wakker te worden en voor te bereiden op de dag. Een van die routine handelingen zou een dagelijkse warming up moeten zijn. Het lichaam door oefeningen klaar te maken op een actieve dag. Door lichamelijke oefening gaan je hersenen beter werken. Oefen voor je ontbijt. Met een lege maag verbrand je meer en is afslanken makkelijker. Ook om op gewicht te blijven helpt de ochtend oefening het best.

Ondertussen begin je je af te vragen waar je nu die morgen hebt gevochten. Het stukje begon met het feit dat vechten in onze natuur ligt. Vechten en strijd zijn in veel opzichte hetzelfde. Het fysieke gevecht is meestal met jezelf en soms met de ander. Elke beslissing vraagt strijd in je hoofd. Handel je goed, boek je succes en heb je een winstpunt behaald.

Als vechtsporter wil je de activiteit concreet maken. Daarom doe je een sport die ook direct tot de natuur behoord. Elk wezen op aarde moet vechten om te overleven. De strijd gaat om te overleven. Ook onze natuur gaat om het overleven. De angst voor ons leven in verband met de natuur is heet klein geworden. Mensen zijn eerder een gevaar voor elkaar. Je wordt hoogstens aangevallen door een virus op dit moment.

Je strijd richt zich op de omgang met andere mensen. Het gevaar komt op vele manieren. Iedereen wordt dagelijks aangevallen op veel manieren. Afgunst, vijandschap, diefstal of beschadiging van bezit, fysiek verlangen en veel andere emoties vliegen dagelijks door het hoofd van mensen om je heen. Soms ben jij het doelwit. Daar moet je op voorbereid zijn.

Onze fysieke trainingen leren je ook mentaal alert te zijn. Trainen helpt je te beschermen, te overleven en je natuur te volgen.

Arnaud van der Veere©

Yotha in beweging

Druk je gedachten uit in de beweging. Feitelijk doe je dit al elke minuut maar ben je er niet bewust van. Zelfs in “rust” vertoont je gezicht micro expressies en geeft je houding al signalen naar de buiten wereld. Wat minder mensen weten is dat het ook omgekeerd werkt.

Door je bewegingen bewust te leiden kan je de gedachten beïnvloeden. Je wilt een reis bestemming zoeken maar je weet echt niet waarheen? Loop niet in gedachten maar met je lijf de routines door van de voorbereiding. Je wil naar een verre bestemming. Dan begin je met een voorbereiding bijvoorbeeld het pakken van de koffer. Ga de koffer pakken en begin deze te pakken met elk maar 1 stuk kleding en andere benodigde artikelen. Veel mensen krijgen al bij het pakken de ideeën maar stel dat het jou niet lukt.

Hierna ga je de reissoort nabootsen. Doe alsof je een auto bestuurd, een boot vaart of een vliegtuig neemt. Alles is mogelijk maar je moet het wel uitbeelden.

Je lijf spreekt voor jou. Dit kan je veel verder doorzetten maar je zal zien dat je gedachten worden geleid langs de weg en je vindt de bestemming. Dit geld ook voor veel andere processen. Je stuurt de hersenen door je bewegingen.

Dit geld sterk bij emoties. Wanneer je bepaalde emoties voelt opkomen leer ze eerst te vertalen in bewegingen. Zoals een danser moet leren voelen wat de choreografie is zo kan jij leren hoe de emotie zich in bewegen vertaalt. Boosheid en agressie zullen zich meestal vertalen in slaan en schopbewegingen en liefde in vasthouden, naar je toe trekken en samen dansen.

Elke emotie heeft een directe reflectie in het lichaam, je voelt wie je bent meer dan dat je weet wie je bent. Veel mensen denken dat ze weten wie ze zijn maar de bewegingen vertellen een ander verhaal. Meestal neem ik zo’n beweeg sessie op en kijken het samen terug. Met verbazing komt de realisatie dat het lichaam een ander verhaal verteld dan de hersenen denken.

Het kan beide kanten op gaan. De gedachten laten leiden en bewegen naar de stroom of de stroom keren door de bewegingen aan te passen. Je schrijft een eigen levens choreografie, een verhaal van het zelf, de reflectie van je kern bestaan een spiegel van het ego. Zoals de kata loopt stroomt de energie van je leven. Ook eens proberen?

www.yotha.info #yotha hashtag#beweging hashtag#gedachten hashtag#controle hashtag#activiteit hashtag#bodylanguage hashtag#lichaamstaal

Arnaud van der Veere©

De dood van de eerlijkheid

Overal lees je de verhalen over “pikken” van vechters op wedstrijden. In Thailand leerde ik al in 1975 dat pikken niet bestaat. Er wordt een wedstrijd weggegeven aan de persoon waarvan de jury vindt dat die gewonnen moet hebben. Achter de jury staan mensen die betalen voor het evenement of anderen die weer gokken.

Van de vechter werd verwacht hiermee akkoord te gaan. Dit werd professioneel gedrag genoemd. Je vocht en kreeg je geld en verder moest je niet klagen, Jij was maar een pion in het systeem. Een vechter had geen stem maar was een speler in het spel.

Er was een tijd dat Nederland de regels probeerde te veranderen. Er werd gevochten en een eerlijke jury bepaalde de uitslag. Ook dit hield niet lang stand want de belangen waren te groot. De mensen rond de ring moesten verantwoording afleggen tegen anderen. Deze anderen selecteerde de jury en scheidsrechters op criteria die zij belangrijk vonden.

In Nederland waren de belangen meestal niet groot. Sportiviteit staat hoog in het vaandel. Nederlanders doen aan sport omdat ze het leuk vinden. Het is een vrije tijds beoefening voor de meeste mensen. Maar in andere landen is het een professie. Je bent full time sportpersoon. Om dit te zijn krijg je betaald. Net als bij een gewone baan is degene die betaald ook die bepaald.

Laten we daarom duidelijk zijn. De eerlijkheid is dood, leve de professionaliteit. Wil je daarom een emotioneel evenwicht behouden zal je de regels van de Budo letterlijk moeten toepassen. Vermijd een gevecht zolang je dat kan. Wanneer het niet kan ga tot het uiterste om te overwinnen. Als de tegenstander niet plat ligt, ben je verliezer.

Hou dit principe aan en je wint altijd. Want verlies is een leermoment en een les voor de volgende keer.

Arnaud van der Veere©

Camera verbod in sportschool?

Tot groot afgrijzen van veel ouderen zien we dat de jongeren bijna niets meer durven in de sportschool. Ze zijn bang fouten te maken, een beetje gek doen of dingen uitproberen lijkt bijna niet mogelijk. Waarom niet? Na enig aandringen kwam het hoge woord eruit. Instagram, snapchat en andere VDO deel programma’s. Jongeren worden geterroriseerd door alleen al de gedachte dat ze in een filmpje op zo’n programma verschijnen. Het beperkt hun bewegingsmogelijkheden enorm. Iets gek doen, uit de band springen of uitproberen moet gechoreografeerd worden zodat je achteraf kan zeggen dat het opzettelijk was. Je moet bewijzen dat iets met opzet gedaan is want zomaar spontaan, dat kan echt niet. Daarnaast is er een groeiende groep stiekeme filmers die jongens en meisjes in sportscholen filmen wanneer ze aan het trainen zijn. Vooral de meisjes en vrouwen krijgen hier steeds vaker mee te maken. Onlangs zei ik tegen mijn collega dat een filmpje of FB echt niet kon. Een oudere man zat vrouwen billen te filmen en leverde er ook commentaar bij. Gelukkig had de sportschoolhouder het ook gezien en de persoon verwijderd uit de sportschool. Maar willen wij deze ellende wel? Is het niet te gek voor woorden dat we ons absoluut niet meer vrij kunnen bewegen omdat het wel eens gefilmd kan worden? Mensen krijgen een complex van die films en er zijn internationaal al veel zelfmoorden geweest die aanwijsbaar het gevolg waren van pesterijen via deze sociale media. Kan je er als sportschool wat aan doen? Natuurlijk met eerst de doorkijk tussen de zaal en bar te blinderen. Een absoluut verbod voor telefoons in de zaal en goede kluisjes om ze in op te bergen. De meeste telefoons zijn al voorzien van draadloze muziek mogelijkheden dus is het kabeltje niet meer nodig. Heb je een ouder exemplaar, luister naar de sportschool muziek of koop een player. Dit onderwerp gaat niet alleen over de veiligheid in de sportschool maar ook over pesterijen op de sociale media, het verlies van eigenwaarde, angsten en fobieën voor bespioneert worden gaan toenemen, geen initiatief of creativiteit meer en vooral de constante dreiging dat als je fouten maakt iedereen die ziet. Wat voor verschrikkelijk leven bezorgen we de jeugd op deze manier?

Arnaud van der Veere©

Sepuku, de eerzame dood!

Het lijkt een zwaar onderwerp, maar dit is het in feite niet. Voor de vechtsport staat “harakiri” ook wel sepuku genoemd nog steeds als een symbool van eigen beschikking, van eervol sterven en loyaliteit. Maar was dit ook echt het geval?

In het oude Japan was “gezicht” de enige eer die een man had. Je “gezicht” bestond uit je naam, de familie geschiedenis en helden daden. Niet iedereen had die, dus werd er altijd verwezen naar de goede daden. Een man was pas echt goed als hij betrouwbaar en loyaal was aan een meester of heerser. Vraag bleef dan over; waar was de heerser loyaal aan? Ten eerste aan zichzelf en ten tweede aan de heersende God traditie van dat moment. Tja, niet echt sterk maar de mensen deden het ermee.

Japan was toentertijd niet zo dicht bevolkt als nu. Elke Samurai of soldaat was van belang. Het waren roerige tijden met veel oorlogen en schermutselingen. De onderdrukking van de arme bevolking was zwaar. Heersers zwaaiden letterlijk met het zwaard van onderdrukking en uitbuiting, helaas was dit in de hele wereld hetzelfde. De ontwikkeling van de mens had ze verdeeld in hogere en lagere klassen. Er was nog geen echte middenklasse.

Om soldaten op het goede pad te houden was er de Bushido code. Een ere code onder strijders waarbij geregeld was waar gevochten kon worden en wat de rang en stand van een persoon was. Er was meer ongeschreven dan opgeschreven. Gehoorzaamheid was een der belangrijkste eigenschappen van de man. Vrouwen speelden zelden een rol van betekenis, helaas.

De code, het gevoel van eer en vooral de gehoorzaamheid hadden allemaal de dood als ultiem bewijs van trouw en loyaliteit. Het stond symbool voor eeuwige eer boete. De mensen gunde je deze vorm van dood en dachten er heel positief over. Zelfs de vijand had respect voor de persoon en betoonden eer. Het was eigenlijk een vreemde manier voor respect betonen aan iemand. Een sepuku (of harikiri – er zit verschil in) werd je verleend en in het openbaar voltrokken. Er zijn gevallen waar dit niet zo was. De toeschouwers waren net gekleed en kwamen samen om de dood te vieren. Er was nauwelijks rouw.

Er waren diverse methoden voor zelfdoding die steevast werden gevolgd door het eervol afhakken van het hoofd door een geliefde of vriend. De traditie heeft zich niet verder dan Japan verspreid en komt ook nergens anders voor. Het is en blijft een heel interessant onderwerp om te bestuderen. Wat ging er om in het hoofd van een Japanner in die tijd?

Arnaud van der Veere©

Dood door schuld? 

Sterven in de ring is voor een vechter het ultieme wat je kan overkomen. Maar als het dan ook echt gebeurt levert het veel problemen op. De heldhaftige gedachte blijkt dan enorm veel consequenties te hebben voor zowel de sport als de organisatie. Daar zit je als vechter niet op te wachten.

Maar je gaat niet dood door de wedstrijd. Het sterven begint in de trainingsruimte. Veel buitenlanders, bijna 60% van onze klanten, vraagt om 10 of 12 oz bokshandschoenen. Daar sparren ze me. Als ik ze vertel dat wij in Nederland met 16 of zelfs meer oz handschoenen trainen en sparren kijken ze me vreemd aan.

In bijna alle landen word er met die kleine handschoenen gespart. De meeste sparringen zijn alternatieve wedstrijden en er word soms behoorlijk gesloopt. Zelf heb ik in veel landen meegetraind en dat was soms regelrecht overleven. Een van de oorzaken is deze vorm van sparren. Veel mensen hebben hoofdpijn maar komen de volgende dag weer terug. Het is alleen voor de “die hards”. En nu blijkt dat we dat ook echt zo moeten noemen.

Vraag is echter aan wie dit ligt? Is het de trainer, de coach of de vechter die schuldig is? In bijna alle gevallen is het de sfeer binnen de school, de heersende cultuur en de doelstellingen van de school die doorslaggevend zijn. Je wilt nooit opgeven, zelfs niet als je een slechte dag hebt. Iedereen raakt een keer geblesseerd, heeft een slechte dag of word ziek. Binnen zo een school is opgeven “not done”. Je komt trainen en neemt je pak slaag. Dit heeft vaak ernstige lange termijn gevolgen.

Een vechter is een onderdeel van een cultuur. Iedere school trekt een eigen soort mensen aan. Vechters worden gemaakt op verschillende manieren, maar het publiek bepaald uiteindelijk welk soort vechter het liefste word gezien. Juist, de sloper, de knokker en de doorzetter. Dat zijn de mensen die door het publiek gedragen worden. De technicus, slimme vechter, punten tikker of tacticus worden maar door een select publiek gewaardeerd. Dat levert niet veel stoelen op.

Om een vechter te zijn moet je stoelen verkopen, volgers hebben, populair kunnen doen en ook nog een keer spektakel kunnen laten zien. Het is zeker niet gemakkelijk. Loop je schade op, zoals elke sporter, dan bouwt dit langzaam maar zeker op en kan dit op een gegeven moment naar buiten komen. Met soms de dood tot gevolg. Dat zie je in meerdere sporten.

Is het dood door schuld of dood door gevolg? Probeer zelf deze vraag eens te beantwoorden; Hoever ga jij voor roem en glorie?

Arnaud van der Veere©